شفا بیمار در مرقد امام رضا (ع)

درسن 21 سالگی متوجه شدم، به بیماری قلبی مبتلا گشته ام بیماریی که توان فرسا بود. از این تاریخ تمام روزهای من به معالجه و رفتن از این دکتربه آن دکتر می گذشت و با 4 سال رفت و آمد با وجود سنگین ترین هزینه ها و بهترین پزشکان معالجه نشدم. پشت درهای ساختمان پزشکان انتظار کشیدن حوصله ام را سر برده بود، مخصوصاً که هرچه می دویدم کمتر نتیجه می گرفتم. هرروز نا امیدتر از روز پیش به خانه باز می گشتم، حالم وخیم شده بود به طوری که بعضی شب ها دو تا سه دکتر بر بالین من حاضر می شدند، ولی بهبودی حاصل نمی شد. دقایق سال نو با کندی هرچه کشنده تر، شروع شد و بیماری من شدت یافت، آشیانه تازه بنیاد زندگیمان را هاله ای از نومیدی و یاس پوشانده بود، همسرم در حالی که سعی می کرد بیماری مرا عادی جلوه دهد، همیشه نوید بهبودی مرا می داد. اما در دریای چشمانش غمی سنگین لنگر انداخته بود، بستگان همه در فکر چاره بودند و تمام وقتشان به مشورت می گذشت. تا اینکه تصمیم گرفتند مرا برای گرفتن شفا خدمت آقا بیاورند و پس از چند روز، توفیق زیارت آقا را پیدا کردیم، به اتفاق همسرم ساعت 11 شب به حرم رفتیم و پس از بجای آوردن زیارت درکنار پنجره زلال اشک و آه زانو زدیم، نمی دانم تا کی در راز و نیاز بودم و از عالم خاکی رها، که با صدای غیر طبیعی طپش قلبم به خود آمدم، سپیده دمیده بود و نسیمی ملایم می وزید، حالم آشفته بود ناله کنان همسرم را که به خواب رفته بود برای چندمین بار صدا کردم، او در حالیکه صورتش خیس از اشک بود با شوقی وصف ناپذیر به من نگاه کرد و در جواب التماس های من که حالم خیلی بد است و زودتر مرا به دکتر برسان، آرام و با اطمینان گفت: تو خوب شدی ! همین حالا بهبودیت را بدست آوردی و وقتی مرا نگران و آشفته دید، ادامه داد: آقا شما را شفا داد، جای هیچ نگرانی نیست. من مات و مبهوت به دست های لرزانش نگاه کردم که داشت مرا بلند می کرد تا بنشینم گفتم چطور؟ گفت کمی صبر کن و در حالیکه کلمه به کلمه واژه ها را ادا می کرد، دستم را در دستش گرفت و گفت: ایکاش چند لحظه دیرتر مرا ازخواب بیدارمی کردی، داشتم با مولایم شفا دهنده دردمندان حرف می زدم. برخود لرزیدم و اشک سیل آسا از دیدگانم جاری شد. متحیر به دهان او چشم دوخته بودم. به حدی که طپش قلبم را فراموش کردم او گفت: مجلسی بود و عده ای درآنجا مشغول سینه زنی، آقایی نورانی با دستاری مشکی بر روی چهار پایه ای بلند ایستاده بودند. من و تو در کناری نشسته و به سخنرانی ایشان گوش می دادیم آقا که به مردم نگاه می کردند چشمشان به ما افتاد. با دست به من اشاره کردند من به اطرافم نگاه کردم. کسی جز من و تو در آن جهت نبود. پرسیدم با من هستید؟ فرمود: بله با شما و مطلبی فرمودند که متوجه نشدم. دوباره اشاره فرمودند، شما که آن جا نشسته اید به من نزدیک تر شوید، می خواستم بلند شوم و به خدمتشان برسم که مرا از خواب بیدارکردی. سخت از بیدار کردن همسرم پشیمان و متأسف شدم و در حالیکه گریه می کردم با کمک او از جا برخاستم و به اتفاق به خانه برگشتیم. ضربان قلبم بسیار منظم و آرام بود و هیچ دردی و یا ضعفی احساس نمی کردم. خوب می دانستم که من لیاقت معجزه آقا را نداشتم ولی ایشان چقدر بزرگوار و مهربان بودند که شفیع من گنهکار در پیشگاه حق تعالی شدند. روز بعد نزد دکتری که نوبت داشتم رفتم و بعد از آن روز به دکترهای دیگری که متخصص بودند مراجعه کردم همه به اتفاق نظر دادند که کاملاً سالم هستم و هیچ مشکل قلبی مشاهده نمی شود.(ویژه نامه ی شفا یافتگان، اداره کل روابط عمومی آستان قدس رضوی)

منبع :http://darbanreza.blogfa.com

بیماران دروغگو

امروز داشتم فکر میکردم که توی بهداری گچساران چقدر وقت و انرژی صرف مقابله با دروغ های مردم و مچگیری از اونا میشه! واقعاً چرا بعضیا وقتی به درمانگاه و بیمارستان میان این همه دروغ میگن؟ یعنی استفاده از دارو و امکانات مفت و مجانی ارزش این همه دروغ و تقلب رو داره؟

اولش که به پذیرش مراجعه میکنن، پذیرش درمانگاه باید مشخصاتشون رو چک کنه تا بیمار همون صاحب دفترچه باشه. بعدش قبل از ورود به اتاق معاینه، کارگر جلوی در باید دوباره چک کنه که یه وقت توی این چند متر فاصله از پذیرش تا اتاق معاینه، بیمار عوض نشده باشه و همون کسی که شماره رو گرفته خود بیمار باشه. بعداز اون دوباره پزشک باید ظاهر بیمار رو با عکس و مشخصات صفحه اول دفترچه تطبیق بده تا یه وقت یکی از همراه ها خودش رو بعنوان بیمار جا نزنه! باور کنید توی همین چند متر فاصله از پذیرش تا اتاق پزشک روزانه چند نفر جای خودشون رو عوض میکنن و دفترچه شون رو به آشناها و اقوام غیرشرکتی شون که حق استفاده ندارن میدن.چندین بار پیش اومده که بیمار حتی تا روی تخت جراحی هم پیش رفته و بعداً فهمیدن که تقلبیه و از اتاق عمل درش آوردن!

از طرف دیگه بارها میبینیم کسی که تا چند دقیقه پیش سالم و سرحال راه میرفته یه دفعه تا به اتاق پزشک میاد خم میشه و خودش رو به مریضی میزنه تا بتونه چند قلم دارو یا یک روز استراحت پزشکی بگیره.

خیلی از کسانیکه به درمانگاه ما مراجعه میکنند اصلاً بیمار نیستن و فقط میان سهمیه داروی مجانی شون رو بگیرن و ببرن به فامیل و آشناهاشون بدن. تصورش رو بکنید از اول پاییز تا آخر زمستون روزی چند نفر به عنوان سرماخوردگی به شما مراجعه کنن و بگن از گلودرد و تب و سرفه داریم میمیریم، بعد وقتی معاینه شون میکنی میبینی کاملاً سالمن و حتی گلوشون قرمز هم نیست. خیلی وقتا اگه صداقتش رو داشته باشن بعداز اینکه مچشون رو گرفتی خودشون میگن که آره خودم چیزیم نیست، ولی یکی از آشناهامون یا مهمونامون این مشکل رو داره و اومدم براش دوا بگیرم!

واقعاً این همه دروغ برای چیه؟

امروز خانم ق. به درمانگاه اومد. بنده خدا توی این چند سالی که شوهرش فوت شده اگه یه روز در میون به درمانگاه نیاد مریض میشه و دق میکنه! میدونستم مشکلش چیه؛ بنابراین قبل از اینکه خودش شروع کنه بهش گفتم خانم ق. هفته پیش هم من به شما گفتم که برای دندون دردتون باید به دندانپزشک مراجعه کنید و من دیگه براتون دارو نمینویسم.

با حالت مظلومانه ای گفت آخه آقای دکتر امروز رفتم دندانپزشکی ولی گفتن دکتر نیست.

دفترچه اش رو باز کردم؛ دیدم همین امروز توسط همکار دندانپزشک ویزیت شده و براش عکس نوشته. بهش گفتم ولی اینجا که برگه اش هست، دکتر شما رو دیده و براتون عکس نوشته.

باحالت حق به جانبی پرسید: کی؟!

دفترچه رو بهش نوشن دادم و گفتم همین امروز بیست و هشتم شهریورماه!

بازم دست از دروغ برنداشت و گفت: آهان...دکتر دندانپزشک معاینه ام کرد ولی یادش رفت برام دارو بنویسه.

دفترچه اش رو یه ورق دیگه زدم؛ نسخه دکتر بود با سه قلم قرص و کپسول و دهان شویه. برگه دفترچه رو بهش نشون دادم و گفتم خانم ق. این هم نسخه داروهاتون که از داروخانه گرفتی؛ دیگه چی میخوای؟!

یه دفعه گفت: وااااا.....دکترررررررر........

دفترچه رو برداشت و از اتاق بیرون رفت تا یه روز دیگه با یه دروغ دیگه بیاد!

منبع :http://gachland.mihanblog.com

خاطرات یک خانم مبتلا به ایدز

همسرم مدت زیادی بیمار بود و هیچ پزشکی تشخیص درستی از بیماری او نداده بود. در نهایت تشخیص دادند همسرم مبتلا به ایدز است و من و یکی از فرزندانم نیز مبتلا شده ایم.

برای مراسم چهلم همسرم به مدرسه بچه ها رفتم و اولیاء مدرسه را دعوت کردم. وقتی فهمیدند فرزندم هم HIV مثبت است او را از مدرسه اخراج کردند و او هم قربانی پدر و مادر خود شد. مدیر مدرسه از من خواست که او را به خانه برده به او آموزش بدهم و فقط برای امتحان او را به مدرسه بیاورم. وقتی شرح ماجرا را به عمویش گفتم با عکس العمل نه چندان شایسته او و گفته هایش مبنی بر اینکه من خودم می توانم به او درس بدهم و این کار به نفع خود اوست روبرو شدم.

آدمهایی که اطلاعاتی در این زمینه دارند و راههای انتقال را می شناسند با نگاهی ترحم آمیز به من نگاه می کنند و کسانی هم که اطلاعات ندارند و این بیماری را نمی شناسند از من دوری می کنند. من اگر می دانستم که این بیماری را دارم هرگز بچه دار نمی شدم. تمام نگرانیم فرزندم و آینده او بعد از مرگم است.

حدود 5 سال پیش تشخیص داده شد که من مبتلا شده ام. مشاوره من توسط یک روان پزشک انجام نشد، بلکه این کار به وسیله پزشک معالجم صورت گرفت. او در آن زمان اطلاعات خوبی به من داد که در جای دیگر امکان به دست آوردن آن وجود نداشت. حالا که من با این بیماری کنار آمده ام از طرف جامعه و خانواده ها به بهانه های مختلف سنگ جلوی پایم می اندازند.

تا آنجا که من اطلاع دارم هیچ تشکلی برای زنان مبتلا نیست، زیرا بسیاری  از آنان نمی خواهند شناخته شوند و به دلیل آنکه جامعه  از آلودگی آنها مطلع نشود به گوشه ای از خانه پناه می برند.

ما در نظر داریم که با کمک تعدادی از پزشکان، تشکل زنان HIV مثبت را برای اطلاع رسانی و حمایت از این گروه تشکیل دهیم.

منبع :http://www.iranhiv.com/story.htm

چشم‌هایش
*دکتر حمید موسوی زنوز، شهرستان خوی
سال 75 بود. حدود 6-5 ماه از دوره انترنی‌ام باقی‌مانده بود. به عنوان انترن، در یک درمانگاه شبانه‌روزی در مرکز شهر زنجان، به صورت قراردادی، کار می‌کردم. روز جمعه حوالی ساعت 10 صبح، مشغول ویزیت بیماران در درمانگاه بودم که درِ اتاقِ ویزیت باز شد و پدر و مادری با کودکشان وارد اتاق شدند. کودک 5- 4 ساله به نظر می‌رسید.
دستش را به دست پدرش گره زده بود ولی چشم‌هایش کاملا بسته بود. پدر و مادر سلام کردند و قبض ویزیت را تحویل دادند. پدر گفت: «آقای دکتر! دیروز عصر بچه‌مان در کوچه بازی می‌کرد که ناگهان آمد خانه و گفت یک چیزی رفته توی چشمم. بردیمش درمانگاه. آنجا پزشک پس از معاینه، یکی دو تا قطره به ‌ما داد و برگشتیم اما از دیشب تا حالا باوجود اینکه قطره‌هایش را استفاده کرده‌ایم، بچه تا صبح نخوابیده و یک‌ریز گریه می‌کند و چشم‌هایش را هم باز نمی‌کند.»
اولین فکری که به سرم زد، این بود که بلافاصله قبض‌شان را پس بدهم و آنها را ار‌جاع بدهم به بیمارستانی که نزدیک همان درمانگاه بود ولی یادم افتاد که آنجا روز جمعه، قاعدتا هیچ متخصص چشمی را نمی‌شود پیدا کرد.
به همین خاطر، از والدین کودک خواهش کردم بچه را روی تخت‌ بخوابانند تا معاینه‌اش کنم. کودک مقاومت می‌کرد ولی به هر ترتیبی بود آنها دست‌های بچه را محکم بالای سرش نگه داشتند تا من بتوانم چشم‌هایش را معاینه کنم. در نگاه اول چیزی پیدا نکردم. بعدش تلاش کردم برای معاینه پشت پلک فوقانی. طبق توصیه اساتیدم، به جای سوآپ از انگشت کوچکم استفاده کردم تا بتوانم پلک فوقانی را برگردانم.
وقتی پلک فوقانی را برگرداندم، با کمال تعجب یک سنگ‌ریزه بسیار کوچک دیدم. در آن وضعیت بحرانی، بدون این‌که فرصت را از دست بدهم، از جیب روپوشم یک تکه کاغذ کوچک درآوردم و با نوک تیز کاغذ، سنگ‌ریزه را برداشتم و بلافاصله پلک را به جای اولش برگرداندم تا کودک از درد رها شود.
مشغول وارسی سنگ‌ریزه در بین دو انگشتم بودم که کودک از تخت پایین آمد و با چشمان زیبایش خیره شد به چشمانم و لحظه شیرینی برایم خلق کرد که تا آخر عمرم هرگز فراموش نخواهم کرد.
نگاه راضی و راحت کودک، سرشار از حرف بود ولی حتی یک کلمه به زبان نیاورد. پدر و مادرش هم خوشحال بودند و شگفت‌زده. کودکشان راحت شده بود و من از شادی سرشار شده بودم. پدر کودک، دست به جیب برد و دسته‌ای اسکناس ازجیبش درآورد، با خنده به‌ او گفتم همان قبضی که پرداخت کرده، کافی است. پرسید دارو چه؟ گفتم از همان قطره‌هایی که گرفته‌اید، استفاده کنید تا چشمش عفونت نکند.
من آن رضایت را، آن شادی را، آن خنده را و آن حس خوبی را که به من می‌گفت طبابت پُر است ازاین زیبایی‌ها؛ با دنیا عوض نمی‌کنم.

منبع :سایت سازمان نظام پزشکی

دستان پیرزنان داغ فرزند دیده،چشمان زنان جوان شوهر شهید شده ،دلهای مستضعفان ستم دیده،اشکهای کودکان یتیم آواره،نفسهای اسیران فراموش گردیده،بدنهای نالان بیماران از همه جا بریده ،قلبهای گناهکاررانده شده،منتظران فقیر وطرد شده از جامعه به ظاهر متمدن،شب بیداران عاشق ولایت ،همه و همه منتظرو چشم به راه تو هستند ای آقا امام زمان مهدی موعود(عج)پس زودتر بیا که شیعه به جز تو کسی را ندارد

خاطره زن باردار

سال هفتادوهفت در یکی از مراکز روستایی اورمیه مسئول درمانگاه بودم .روزی برف بسیار سنگینی به زمین نشسته بود و هوای بسیار بد و طوفانی بود با هزار مصیبت بعد از پرداخت وجه متنابهی پول به راننده های مختلف و طی مسافت طولانی با پای پیاده بالاخره به درمانگاه ان هم دیرتر از وقت اداری رسیدم .چون دواطلبانه به منطقه رفته بودم احساس مسئولیت دو چندان می کردم ولی ان روز، روزی دیگری بود .سوز وسرمای ان روز تا عمق استخوانهای ادم فرو می رفت  وقتی رسیدم با کمال تعجب دیدم در درمانگاه جز سرایدار که از اهالی ان روستا بودکس دیگری نبود  .اولش خیال کردم که ان روز تعطیل است ولی بعدا نزدیکیهای ساعت ده صبح با امدن یکی پس از دیگری کارکنان درمانگاه و خانه های بهداشت ان هم با ناله وغر زنان به اشتباه خودم پی بردم .تعدادی هم نیامده بودند می دانستم تا ظهر زنگ می زنند که مادر بزرگشان برای چندمین بار مرده یا فردای ان روز تعدادی با استعلاجی ساختگی خواهند امد !!بعداز خوش و بش های و تعارفات معمول پرسیدم چرا به محل کارخود نرفته اید؟!هر کسی چیزی را بهانه کرد هوا خیلی سرد و بارانی بود راهها بسته بود یعضی از ما خانم هستیم وتوانایی کمتری داریم بارش برف خیلی شدیدبودو از این حرفها .و به این نتیجه رسیدند که با این هوای طوفانی بهتره همه در مرکز بهداشتی و درمانی کار کنند و به دیگر روستاها نروند.ان روز خوشبختانه حتی یک بیمار نداشتیم .تا اینکه دو نفر حدود ساعت یک ظهر یکدفعه وارد درمانگاه شدند ابتدای ورود بیشتر به یک شبح می ماندند تا انسان . بعد از پاک کردن برفهای روی سروصورتشان یک زن و مرد جوان نمایان شد. دهان همه باز و چشمانمان کم مانده بود از حدقه در بیاید .بعد از مدتی منگی با تعارف ما کنار بخاری نشستند و یک لیوان چای خوردند در مغز تمامی کارکنان این سوال مطرح بود که چگونه و چرا این وقت بسیار بد را جهت امدن به درمانگاه انتخاب کرده اند.زمانی که به این سوال جواب دادند بیشتر خشکمان زد .انها با پای پیاده از یک روستای بسیار دور که حداقل ده کیلو متر از درمانگاه فاصله داشت امده بودند جالب اینکه خانم باردار بود و به خاطر اموزشی که توسط مربیان و بهورزان بهداشت در رابطه با بارداریش اموخته  فقط به فقط جهت معاینات سر وقت بارداری و کنترل فشار خون به خانه بهداشت رفته بودند و به خاطر نبودند کار کنان ان مجبور شده بودند در ان هوای بد به درمانگاه بیایند. خانم باردار در ادامه افزود یسیار خوشحال شدیم پزشک را در درمانگاه با وجود هوای نامساعد پیدا کردیم .چون حاملگی اولم میباشد برف وطوفان را بهانه قرار ندادیم و به خاطر خودمان و احترام به شماها در وقت مقرر به پزشک امدیم!!.زن و مرد خندان و شاد بودند که به هدفشان رسیده اند در حالیکه کادر ما به بهانه برف به محل کار خود نرفته بودند. دیگر حرفهای زن را نمی شنیدم مثل اینکه در ان هوای سرد اب سردتر از یخ به سرم ریختند با نگاهی معنی دار احساس ناراحتی خود را به کادربهانه جو منتقل کردم که کار شما کجا کار اینها کجا!!بعد از اتمام معاینات لازم خانم بادار و راهی کردن شان سکوت سنگین در درمانگاه بین کادر حکم فرما شد بعد از این ماجرا دیگر چنین اتفاقی هرگز در ان درمانگاه رخ نداد.